Eğitim Ortamının Etkin Aktörü: Çocuk
Çocuk öğrenmekten mutluluk duymalı.
Metod “kendi kendine eğitim” ilkesi çerçevesinde şekillendirilmiştir.
Montessori, eğitimi çocuğun doğal gelişimine yardım etmek olarak tanımlar.
Çocuk eylemsizlik ile değil, aktivite ile disipline edilir.
“Özgür seçim” ilkesi çocuklara hareket etme özgürlüğü vermekle mümkündür.
Çocukta ilk içgüdü başkalarının yardımı olmadan tek başına hareket etmektir.
Ortam öğretmene göre değil çocuğa göre hazırlanmalıdır.
Çocuğun vücudunun gelişmesi ve büyümesi için fazladan çaba harcamaya gerek yoktur.
Bir çocuk gitmek istediği zaman yerinde kalmaya, yerinde kalmak istediği zaman da gitmeye asla zorlanmamalıdır.
Çocukların hareketleri kesinlikle amaçsız değildir. Bu nedenle çocuğu, kendi eylemlerini belirleme ve yürütme sürecinde özgür bırakmak gerekir.
Çocukların yerleri süpürmek, bulaşık yıkamak, çamaşır yıkamak istediğini söyleyen Montessori, bu hareketin taklit olarak nitelendirilmesini yanlış bulur.
Günlük hayata ilişkin nesnelerle de meşgul olan çocuklar, pratik hayatla ilgili işler öğrenirler. Bunlar arasında toz almak, suyun döküldüğü yeri kurutmak, leke çıkarmak gibi ilginç ev işleri de vardır.
Çocuk bilgiyi öğretmenden değil deneyimleri yoluyla ortamdan alır. Öğretmenin görevi sadece çocuğun bilgiyi yaşayarak keşfetmesine yardımcı olmakla sınırlıdır.
Sadece söyleneni yapan çocuğun muhakeme yeteneği asla gelişmez. Böyle bir ortamda yetişen çocuk, beceriksiz, kararsız ve şaşkın olur.
“Yürümeyi öğrenmek, çocuğun keşfetme arzusunu kamçılar. Ev, kocaman bir dünyadır onun için. Keşfedilecek çok kapı arkası, merdiven altı, saklı dolap ve çekmeceler vardır. Ona zarar verecek kesici, sivri uçlu, küçük parçalı nesnelere dokunmasını yasaklayabilirsiniz veya kaldırabilirsiniz. Diğer nesneleri ellemesine, hatta diliyle tadına bakmasına, elleriyle onlara vurarak ses çıkarmasına, eğer kırılmayacak nesnelerse onları yukarıdan aşağıya bırakmasını ve işe yaramaz kağıtları parçalamasını uzaktan izlemekle yetinmelisiniz. “
Çocukların yerleri süpürmek, bulaşık yıkamak, çamaşır yıkamak istediğini söyleyen Montessori, bu hareketin taklit olarak nitelendirilmesini yanlış bulur.
Günlük hayata ilişkin nesnelerle de meşgul olan çocuklar, pratik hayatla ilgili işler öğrenirler. Bunlar arasında toz almak, suyun döküldüğü yeri kurutmak, leke çıkarmak gibi ilginç ev işleri de vardır.
Çocuk bilgiyi öğretmenden değil deneyimleri yoluyla ortamdan alır. Öğretmenin görevi sadece çocuğun bilgiyi yaşayarak keşfetmesine yardımcı olmakla sınırlıdır.
Sadece söyleneni yapan çocuğun muhakeme yeteneği asla gelişmez. Böyle bir ortamda yetişen çocuk, beceriksiz, kararsız ve şaşkın olur.
“Yürümeyi öğrenmek, çocuğun keşfetme arzusunu kamçılar. Ev, kocaman bir dünyadır onun için. Keşfedilecek çok kapı arkası, merdiven altı, saklı dolap ve çekmeceler vardır. Ona zarar verecek kesici, sivri uçlu, küçük parçalı nesnelere dokunmasını yasaklayabilirsiniz veya kaldırabilirsiniz. Diğer nesneleri ellemesine, hatta diliyle tadına bakmasına, elleriyle onlara vurarak ses çıkarmasına, eğer kırılmayacak nesnelerse onları yukarıdan aşağıya bırakmasını ve işe yaramaz kağıtları parçalamasını uzaktan izlemekle yetinmelisiniz. “
